مرکز رشد در سال 1959 میلادی در نیویورک متولد شده است. وقتی 'ژوزف مانسکو' تاجر آمریکایی و مالک ساختمان 10 هزار مترمربعی در این شهر متوجه شد هیچکس توان پرداخت اجاره بهای ساختمانش را ندارد و تصمیم گرفت این ساختمان بزرگ را به جای یک مستاجر به 30 صنعتگر واگذار کند.

ساختمان مانسکو که هم اکنون به نام 'مرکز صنعتی باتاویا' شناخته می‎‌شود هنوز هم فعال است و حدود هزار نفر در آن کار می‌کنند.

روش واگذاری این ساختمان به مدلی برای مراکز رشد فناوری در سراسر جهان تبدیل شده است.

در ایران نیز ادبیات مراکز رشد بیشتر با ظهور پارکهای علم و فناوری عجین شده اما با تلاش برای رسیدن به نسل سوم دانشگاهها که 'دانشگاه های کارآفرین' محسوب می‌شوند این ادبیات به دانشگاهها نیز رسوخ کرد و تاسیس مراکز رشد واحدهای فناور در دانشگاههای کشور ناشی از همین تاثیر و تاثر است.

مرکز رشد یا انکوباتور، یکی از ابزارهای رشد اقتصادی است که به منظور حمایت از کارآفرینان تحصیل‌کرده تأسیس می‌شود و با ارائه امکانات و تسهیلات عمومی، زمینه پا گرفتن شرکت‌های جدید را فراهم می‌کند. استفاده از مراکز رشد، امروزه به عنوان یکی از ابزارهای پذیرفته شده برای تبدیل خلاقیت‌ها و دستاوردهای علمی و تحقیقاتی به محصولات قابل ارائه به بازار و توسعه کارآفرینی محسوب می‌شود.

امروزه بیش از ۳۰۰۰ انکوباتور در سراسر دنیا وجود دارد که بیشتر آن‌ها در کشورهای آمریکا و ژاپن مستقر هستند.

در ادبیات کارآفرینی، انکوباتورها یا مراکز رشد، مراکزی هستند که برای پرورش یا ایجاد کسب و کارهای کوچک ایجاد می‌شوند. انکوباتورها طرح‌هایی مبتنی بر نوآوری هستند و از کادر مدیریتی کوچکی تشکیل می‌شوند. این مراکز دارای مکان فیزیکی و تسهیلات مشترک هستند